Een spreken over en misschien juist het bevragen van cultuur en de democratie vraagt om moed. Het is een praxis (waarbij het doel in het handelen ligt) waarbij participatie van belang is. En dan niet een participatie in de zin van ‘als je niet stemt, mag je niets meer zeggen’ (want er zijn vele redenen om niet te stemmen, maar wel mee te praten), maar een vorm van participatie waarbij wij als onderwijzers een appèl doen op die studenten op basis van onze eigen moed. Hierbij zijn we voorbeeldmatig, staan we open voor het doorontwikkelen van niet onze democratie als volwassenen maar onze democratie met iedereen. Cultuur is iets dat onderhevig is aan verandering en open staat voor discussie. Kritisch denken in het onderwijs is een manier om hier recht aan te doen. In dit praatje gaan we in op hoe cultuureducatie zich verhoudt tot kritisch denken.